Ben uzun zamandan beri Denizlispor’un maçlarında görmediğim bir taraftar topluluğuyla karşılaşmıştım. Yeşil-siyahlı oyuncular da bu kadar çok taraftar önünde oynamanın heyecanı içindeydiler buna eminim. Futbolcular oyun sırasında hata yapma korkusu bile yaşamış olabilirlerdi. Çünkü bu maç hakikaten ligde kalabilmek adına ölüm kalım maçıydı. Oyuncular sanki sahada bir sınav vereceklerdi hava böyleydi.
İş insanı Yasin Özpek de Denizlispor’un borcu olan taksitlerden en önemlisini maçtan önce ödeyince puan silme korkusu da kalmamıştı. Bu yüzden herkesin morali en üst düzeydeydi. Maç öncesindeki bu davranış taraftarlar arasında da büyük bir moral kaynağı olmuştu.
Bu şartlar altında oynanan maçın ilk yarısında Denizlispor aynı geçen hafta oynanan Ağrı 1970 maçında olduğu gibi temkinli başladı. Önce rakibin hamlelerini görebilmek ve oyun içindeki taktikleri lehine çevirebilmek için kontrolü elden bırakmadı. Kanat adamları birçok kez rakip alanına girmelerine rağmen gol atabilecek pozisyona giremediler.
İkinci yarıda da aynı şekilde öncelikle gol yememe taktiğini uygulayan yeşil-siyahlılar çok top kaybı yaşadı. Alaattin, Emre Furtana ve diğer arkadaşları kendi bölgelerinde başarılı olmaya çalıştı. Ama ellerinden gelen buydu. Denizlispor bugün değil yıllar önce yara almış liglerde tutunabilmek için çaba sarf etmiş taraftarlar acı ve üzgün sezonlar geçirmişti.
Son maçta Edirnespor’u yenemeyen yeşil siyahlılar geride kalan Mardin 1969, Ordu 1967 ve Niğde karşısında alacağı sonuçlar çok önemli hale geldi. Bir de bunun yanında rakiplerin oynayacağı maçlar da çok önemli, rakipler kaybederse Denizlispor ligde kalabilir, kaybetmezlerse Denizlispor profesyonel lige elveda da diyebilir. Acı ama gerçek olan bu.
Bu saatten sonra kim kimi eleştirecek, eleştirse bile ele ne geçecek. Her şey ortada.
Atalarımız “Düşenin dostu olmaz” demişler, bu atasözüne inanmamak elde değil. HERKESE SAĞLIKLI YAŞAM DİLİYORUM SAYGILARIMLA